تلفیق تکاملی گسترش‌یافته: تحلیلی فلسفی

تلفیق تکاملی گسترش‌یافته نظریه‌ای است که برای افزایش قدرت تبیینی نظریه‌ی تلفیق تکاملی در مقابل پیچیده‌گی‌های تکاملی از یک سو و از دیگر سو توان ارائه‌ی تبیین درباره‌ی کشفیات جدید در زیست‌شناسی تکاملی پیشنهاد شده‌است. این نظریه در دو بخش مطرح شده که در بخش نخست نیاز به بازنگری و ضرورت گسترش در چارچوب‌های مفهومی حاکم بر این نظریه را داده‌است. بازنگری چارچوب‌های مفهومی شامل حذف اصل دگمای مرکزی و تعدیل در صورتبندی نظریه‌ی ژن‌محوری می‌شود. در بخش دوم ضرورت گسترش در دو نوع تفکر غالب در مبانی نظریه‌ی تلفیق تکاملی مطرح شده‌است: گسترش تفکر تکامل محور به تفکر تکامل-تکوین محور و پذیرش علیت متقابل بجای علیت یکطرفه. می‌توان با بررسی مهم‌ترین پیش‌فرض‌ها و ادعاهای این نظریه‌ی جدید، برخی از استعاره ها، تمثیل‌ها و تعابیر مهم آن را برای تبیین این نظریه معرفی کرد. این‌که این نظریه‌ی جدید تا چه حد می‌تواند مورد پذیرش قرار گیرد بستگی به آن دارد که بنیان‌گذاران آن از «قابلیت گسترش‌پذیری» چه تعریفی در سر داشته و بیشتر آن را در کدام قسمت اجزای نظریه‌ی تلفیق تکاملی لازم می‌بینند.